Basic HTML Version
KÜLLİYAT-I VUSTA
123
Orada Hanefi mezhebinin âlimleri vardır. Hanefi mezhebi hakkında onla-
ra müracaat edebilirler. Ben, Şafi mezhebinin dışında konuşmam.”
Evet; edep, ilim, olgunluk ve insanlık gereği de budur.
Peygamber Efendimiz buyurur: “Allah, o insana rahmet eylesin ki;
haddini bilmiş ve yanında durmuştur.” Evet, haddini bilmeyen sersem
sayıldığı gibi, haddini aşan da çılgındır. Her ikisinin de akl-ı selim
yanında, yerleri ve değerleri yoktur.
5. İLME VE ULEMAYA VERDİĞİ DEĞER
Şeyh diyordu ki: Küçük yaşta Hazne’de (günümüzde Türkiye sınırına
yakın, Suriye’de bir köydür. Haznevî ailesi ona mensuptur) Haznevî Med-
resesi’ne girdim. Medresede mahir ve muttaki âlimler, çok çalışkan, mo-
ral ve ahlak seviyeleri üstün, hayatlarını ilme vakfeden talebeler vardı.
Birinci Dünya Savaşı’nın zifiri karanlığı, açtığı yaraların acısı ve
açlık sıkıntısı devam ediyordu. Memleket Fransızların egemenliğindeydi.
Her taraftan dine, imana ve irfana saldırılıyordu. Büyük Şeyh, babam
Şeyh Ahmed el-Haznevî, köyden köye sürülüyordu. Buna rağmen çölde
ve çadırlarda yine de medresesinde ilim ve irfanla meşgul olunuyordu.
Tekkesinde misafirperverlik, üzerlerine insanların yığılması ve irşadı tüm
hızıyla devam ediyordu. Babam korku hissetmez, yorulmayı bilmez ve en
çetin olaylara karşı yıkılmaz bir iradeye sahip; cesaretli, vakarlı, kuvvetli,
maneviyat sahibi, engin bir âlim ve belirgin bir İslam simasıydı.
Medresemiz toprak binaydı. Duvarlarında hayli delik ve çatlak vardı.
İçinden zaman zaman akrep, fare ve benzeri haşereler çıkıyordu. Sergile-
rimiz hasırdı. Rahlelerimiz içi saman dolu yastıklardı. Bununla beraber
gece-gündüz demeden ilme sahip ve babamıza yakışır evlat olmak için
çalışıyor ve dinlenmeden devamlı okuyorduk.
Dünyamız olmamakla birlikte Büyük Şeyh medreseye gelir ve
kapısına dayanarak şöyle derdi: “Ey hocalar, ey öğrenciler! İnancınızı ve
ahlakınızı İslam’a uygun hâle getirmek, cehalet karanlığından kurtulmak,
insanlara hizmet etmek, halifelik makamına yakışır hâle gelmek, helali ve